De schilderijen van Anne Marie Spijker laten heldere kleurvlakken zien, waarin diepte en ruimte ontstaat. We zien de ervaring van de natuur als achterliggende kracht. Landschapsimpressies en de indruk van zomerse helderheid .
Het gaat hier om kleur en de sensatie ervan. Maar ook om het ontstaansproces. De doeken liggen en de dunne vloeiende verf wordt opgebracht met grote kwasten. Het gaat er dan heel erg om hoe de kleuren samenkomen , in elkaar overvloeien, en zich tot elkaar gaan verhouden. Hoe ze bij elkaar binnendringen of juist op gepaste afstand het doek onberoerd laten. De kleuren worden helderder door de afstand. Of scheppen ruimte als ze in lagen over elkaar heen aangebracht worden.
De kleuren zijn levend, licht en transparant. Je ziet de penseelstreek waardoor de vormen en vlakken lijken te gaan zweven. Er is geen andere inhoud dan de kleuren bij elkaar die heel veel vertellen en meestal optimistisch zijn.
De ruimte waarin je helemaal kunt opgaan is eindeloos.… De zee, de verre horizon, een geel vlak om in te stappen. De eindeloosheid die je losmaakt van het aardse en je doet opstijgen.
“ Ik hoor de zee klotsen tussen de rotsen en ik verlang ernaar dat weer te ervaren.” Improviserend met de verf ontstaan de schilderijen intuitief en vanzelf. De verf doet vaak wat ie zelf wil. Het fysieke werkproces en de geconcentreerde energie maken de beleving zichtbaar. Dat is de ruimte in het hoofd van de schilder die het verlangen naar arcadische oorden in zich heeft. Dat verwijst vanzelf naar Helen Frankenthaler en andere colourfieldpainters.