Purple blues brengt het werk van 3 schilders, diep purple bij Elma Cavcic die daarmee ook een donkere kant belicht, zacht paars en blauwen bij Anne Marie Spijker die arcadische oorden in herinnering brengen. En de paarsblauwen van Jouni Toni die puur speelt met compositie en kleurvlakken.
De onderwerpen die je terugvindt in de werken van Elma ÄŒavÄić zijn oorlog, politieke macht en soms praal. Haar werk toont verschillende elementen die te maken hebben met de onderwerpen, zoals wapens, soldaten, vliegtuigen en vlaggen. Deze onderwerpen fascineerden Elma zowel als kind als toen ze opgroeide, wat haar ertoe bracht het onderwerp te verkennen door middel van artistiek onderzoek tijdens haar studie aan de Academie voor Beeldende Kunsten (HKU) in Nederland. Het uitgangspunt van het werk waren de verhalen van haar ouders, die ze probeerde te presenteren via kunstwerken in schilderijen en keramische sculpturen.
Op een haast achteloze manier lijkt Toni zijn grote doeken te hebben gemaakt. De schilderijen van Jouni Toni zijn lichtvoetig, ze bestaan uit duidelijk afgebakende kleurvlakken; composities die relevantie, frisheid en helderheid hebben. Door het gebrek aan schaduwen lijken de vlakken bijna abstract, maar tegelijkertijd hebben ze een herkenbare vorm. Zijn werk refereert aan pop art en Matisse. Maar Toni komt ver voorbij enkel refereren aan illustere voorgangers. Toni speelt met kleur, met grafische kwaliteiten en met een coulisse-werking, waardoor het geheel een decorachtig effect krijgt. En net als bij een theaterdecor wordt de toeschouwer zo een andere werkelijkheid binnengeleid (juryrapport Koninklijke Prijs). Jouni Toni is een Finse kunstenaar die woont en werkt in Tampere. Hij is een graduate van de Rijksacademie en winnaar van de Koninklijke Prijs voor de Vrije schilderkunst (2015).
De schilderijen van Anne Marie Spijker laten heldere kleurvlakken zien, waarin diepte en ruimte ontstaat. We zien de ervaring van de natuur als achterliggende kracht. Landschapsimpressies en de indruk van zomerse helderheid. Het gaat hier om kleur en de sensatie ervan. Maar ook om het ontstaansproces. De doeken liggen en de dunne vloeiende verf wordt opgebracht met grote kwasten. Het gaat er dan heel erg om hoe de kleuren samenkomen , in elkaar overvloeien, en zich tot elkaar gaan verhouden. Hoe ze bij elkaar binnendringen of juist op gepaste afstand het doek onberoerd laten. De kleuren worden helderder door de afstand. Of scheppen ruimte als ze in lagen over elkaar heen aangebracht worden. De kleuren zijn levend, licht en transparant. Je ziet de penseelstreek waardoor de vormen en vlakken lijken te gaan zweven. Er is geen andere inhoud dan de kleuren bij elkaar die heel veel vertellen en meestal optimistisch zijn. “ Ik hoor de zee klotsen tussen de rotsen en ik verlang ernaar dat weer te ervaren.” Improviserend met de verf ontstaan de schilderijen intuitief en vanzelf. De verf doet vaak wat ie zelf wil. Het fysieke werkproces en de geconcentreerde energie maken de beleving zichtbaar. Dat is de ruimte in het hoofd van de schilder die het verlangen naar arcadische oorden in zich heeft. Dat verwijst vanzelf naar Helen Frankenthaler en andere colourfieldpainters.
